O książce: rok / OD AUTORA Ten, z którego twarzy – czasem namiętnie, czasem z dystansem – opowiadana jest ta historia, nie jest osobą, ale starym, obskurnym, ale dobrej jakości aparatem z dwuobiektywowym obiektywem o długim ogniskowym, który często fotografuje to, czego lepiej nie fotografować, a czasem to, czego w ogóle nie da się sfotografować. Rejestruje nie tylko najsubtelniejsze niuanse światła i cienia wciśnięte pomiędzy białe i czarne bieguny dnia i nocy, kobietę i mężczyznę, niebo i ziemię, ducha i ciało, dobro i zło, życie i śmierć, ale także mierzy przejście czas, klikając migawkę, a ultraczuła błona (400T.MAX) jest w stanie uchwycić promieniowanie emitowane przez Wszechświat. Niestety, osoba, która od trzydziestu lat pielęgnuje i pielęgnuje tę przedpotopową komórkę, jest albo amatorem i tępakiem, albo po prostu kretynem: a po pięćdziesiątce nie rozumie, czy jest pesymistą, czy optymistą – wiadomo, obojętnym obiektywem łapie niezrozumiałe życie innych ludzi; jego usta są rozciągnięte w bezinteresownym uśmiechu i jest zupełnie sam na świecie.